Cuba

Na ons 2 dagen in de tijd te hebben vergist (gelukkig dachten we dat we eerder ipv later vlogen..) en deze ‘ ter tijdsverdrijf' maar op Isla Mujueres te hebben doorgebracht, kwamen we midden in de nacht in Havana aan. Aeromexico had namelijk ineens bedacht om pas om 23.00 naar Havana te vertrekken in plaats van om 14.00 zoals bij ons bekend was.. Ook midden in de nacht zag Havana er al erg aantrekkelijk uit; oude auto`s en majesteuze gebouwen. Beetje jammer dat de taxichauffeur ons meteen al afzette (figuurlijk dan natuurlijk, want letterlijk was het ook de bedoeling) bij ons hotel. Na een zeer kort nachtje ontmoetten we Arjan en Eefje bij het ontbijt. 2 vrienden van Eric die toevallig dezelfde tijd in Cuba rondreisden en met wie we een weekje in hun huurauto meemochten. Op deze manier hebben we veel meer van Cuba kunnen zien dan wat anders met alleen openbaar vervoer mogelijk was geweest. Bovendien was het erg gezellig om eens met z`n vieren te reizen ipv met z`n tweeën. De eerste dag vertrokken we meteen uit Havana om naar Pinar del Rio te gaan. Onderweg een koffieplantage bezocht, waar geen koffie meer werd verbouwd en kennisgemaakt met Erics navigatiekunsten en de Cubaanse bewegwijzering. In Cuba hebben ze 1 snelweg die van het westen van het land tot halverwege het oosten loopt en dan ineens stopt. Ook hebben ze auto`s: oldtimers, lada`s en een paar ‘nieuwe' auto`s , dit zijn de staatstaxi`s. Verder vindt je op de snelweg traktoren en paard-en wagens. Vanwege het gebrek aan auto`s doen ze aan carpoolen en de mensen met de juiste nummerplaten (iedere functie binnen de overheid heeft een andere kleur nummerplaat net als toeristen) worden door de carpoolpropper aangehouden op de snelweg om mensen mee te nemen. Zo ook dus wij (terwijl wij ze niet hoeven mee te nemen). Nadat ons 3 keer een andere smoes was aangesmeerd om iemand mee te nemen zijn we maar gewoon opgetrokken en om de carpoolproppers heen gereden.. Er paste echt helemaal niemand of niks meer in deze auto met 4 mensen, 3 backpacks en 1 koffer. Onderweg konden Eric en Arjan hun flauwe-grappen-doos weer eens goed opentrekken. Eefje en Belinda waren hierbij helaas meer dan eens lijdend voorwerp, maar merkten al snel dat ook nu negeren beter werkte dan reageren.

In Pinar onze eerste Casa particulares gezocht. Er zijn geen hostels in Cuba, maar sommige mensen hebben van de staat een vergunning gekregen om maximaal 2 kamers te mogen verhuren aan buitenlandse toeristen. Klinkt een beetje knullig, maar is over het algemeen ver boven het gemiddelde hostel! Denk aan historische gebouwen met antiek interieur, super aardige Cubanen die vrij goedkope, zeer grote en smakelijke gerechten voor je bereiden en dat vaak midden in het centrum van de stad! Die eerste avond ook, samen met Arjan en Eefje, in onze Casa gegeten. Zeer illegaal, want Arjan en Eefje mogen daar eigenlijk niet eten en ook het gerecht, lobster, mag hij eigenlijk niet serveren. Ze mogen alleen eten serveren aan gasten en dan alleen kip, vis of varkensvlees. Rundvlees is namelijk staatseigendom en alleen verkrijgbaar in staatsrestaurants en voor lobster moet je een aparte vergunning hebben. Dit werd dan ook allemaal achter dichte deuren geregeld, want in Cuba worden de bewoners goed door elkaar in de gaten gehouden.

De dag erna doorgereisd naar San Diego de los Banos. Een mooie rit door de Vinales Vallei met een bezoekje aan een grottenstelsel hoog in de bergen en een paar uurtjes strand. Hierna via b-wegen naar onze eindbestemming gereisd. Erg mooi, maar geen aanrader.. Na het zoveelste verdwenen wegwijsbordje uiteindelijk de goede afslag gevonden (hierbij worden alle middelen ingezet: U-turn op de snelweg, achteruitrijden op de snelweg en Erics spaans), maar toen hield de weg zelf ook min of meer op. De zin: ‘don`t be gental, it`s a rental' werd veel uitgesproken. Er waren namelijk meer gaten in de weg dan ‘ weg' zelf en er stond op 1 plek zoveel water dat Eric er met blote voeten eerst doorheen is gewaad om te bekijken of we er wel doorheen konden.

Na een nachtje in San Diego de los Banos zijn we doorgereisd naar Guama. Hier hebben we een krokodillenfarm bezocht en gingen toen mee met Arjan en Eefje naar hun hotel op een eilandje bij gebrek aan casa`s. Dit hotel was alleen te bereiken met een bootje. Dus nadat we eerst hadden geïnformeerd of het hotel nog plek had voor ons tweeën besloten we de boot te betalen. Dit bleek het absolute hoogtepunt van de Cubaanse geldverdienerij. We hadden al geïnformeerd wat het ons zou kosten en dat was 5 CUC (de munteenheid voor toeristen) pp. Arjan en Eefje moesten echter het dubbele betalen, want zij hadden tenslotte al een reservering.. En dat werd vermeld met een brede lach op het gezicht van de kaartverkoper die het zelf ook wel erg inventief van hem vond. Tja je doet er weinig aan dan maar weer gewoon betalen.. Uiteraard lagen Eric en ik dubbel van het lachen! Het hotel was mooi aangelegd, maar verder typisch voor een Cubaans staatshotel; het is het net niet. De douche deed het niet, dus het was douchen onder de kraan en de dag erna was er helemaal geen water, de airco kon of heel koud of uit, de lakens op het bed waren te klein er waren geen kussens en het personeel was (zoals het hoort) zeer lui en onvriendelijk. Maar er was wel een zwembad bij! Tijdens het eten `s avonds in het bijbehorende restaurant ontdekten we een hele kolonie mieren in het brood en ook in het 2^e broodmandje. De serveerster haalde echter haar schouders op en zei simpelweg dat die beesten endemisch waren. Ach ja, best grappig eigenlijk.

Hierna vervolgde de reis naar Cienfuegos, een stadje aan de zuidkust. Onze casa bevond zich op de tweede verdieping van een geel geverfd koloniaal houten huis en keek uit over de zee. Het stadje zelf was een mooi onderhouden stadje met veel mooie koloniale gebouwen.

Vervolgens de dag erna doorgereisd naar Trinidad waar Eric en ik 2 nachten zouden blijven en Arjan en Eefje drie. Hierna zijn onze wegen dus gescheiden. Toen we Trinidad binnen reden werden we al snel weer aangehouden door iemand die ons wist te vertellen dat de binnenstad was afgesloten, maar dat hij wel een goede parkeerplek wist waar hij ons heen kon brengen. Helaas voor hem hadden we dit grapje al wat vaker meegemaakt en alleen de eerste keer in Pinar licht getwijfeld over de waarheid, maar toen toch ook maar doorgereden. En wat bleek; ook deze keer konden we gewoon tot in de binnenstad komen en daar parkeren! Voor een koekje (zoals de munteenheid voor toeristen door ons liefkozend werd genoemd) per dag mocht hij daar ‘ beveiligd' staan. De toeristen betalen in Cuba in een andere munteenheid dan de locals, namelijk de CUC (uit te spreken als koek) welke 25x zo veel is als de lokale peso. Dus over het algemeen betalen wij ook overal aanzienlijk meer voor. Toch moeten ook de locals sommige luxegoederen in CUC afrekenen zoals zeep en benzine. De enige manier waarop ze hier aan kunnen komen is via toeristen en ze doen dan ook alles voor een CUC.

Trinidad is een erg mooi, kleurrijk stadje. Weer heel anders dan alle voorgaande plaatsen, maar wel erg toeristisch. Hierdoor heeft het daarentegen wel een hoop leuke restaurantjes en is er `s avonds op straat veel te doen. Overal is er livemuziek en iedereen (genaamd Jinetero`s) probeert je een restaurant of bar of toer voor de volgende dag aan te smeren. Samen met Arjan en Eefje hebben we de stad verkend. Bij een pottenbakkerij buiten het centrum (lang leve de lonely planet) hebben we wat souvenirs ingeslagen. Daar werd alles met de hand gemaakt door 1 mannetje achter een draaischijf die hij met zijn voet aandrijft. Super leuk om te zien! `s avonds gegeten in een Paladar, een privérestaurant (moet je ook weer vergunning hebben voor een paar tafels in je tuin). Hier ontzettend lekker gegeten (niet mogelijk in staatsrestaurants), cocktails gedronken en naar live muziek geluisterd. Het restaurantje bevindt zich echt in een koloniaal huis die volgende de mode van 100 jaar geleden is ingericht en waar op de patio enkele tafeltjes staan. Alles wordt bereid op een ouderwetse houtoven.

De 2^e dag in Trinidad zijn we met een stoomtreintje door een nabijgelegen vallei gegaan en hebben daar een oude suikerrietplantage (zo ongeveer het enige product dat Cuba verbouwde) bezocht. `s middags weer opnieuw geld gehaald bij de bank (kan alleen met creditcard bij de bank en niet uit een automaat). Omdat dit niet overal kan en iedere transactie best duur is trokken we aardig wat geld, dit werd dan aan ons uitgedeeld in coupures van 5 CUC, een aardige stapel dus! Nog een museum bezocht en een afscheidsetentje met Arjan en Eefje gehad. Het was een erg gezellige week!

Hierna ging onze reis weer verder met z`n tweeën in de bus. De bussen in Cuba rijden alleen tussen de grote steden, maar zijn super relaxed en vertrekken zelfs stipt op tijd! Bovendien krijg je een bonnetje voor je backpack en wordt er nauwkeurig gekeken naar het nr op je bonnetje en je tas voordat je deze krijgt, compleet nieuw voor ons.. Van Trinidad reisden we dus in aircoluxe in 6 uurtjes naar Camaguey. Hier met een oldtimer-taxi naar het centrum gebracht, de vele jinetero`s weer hardnekkig genegeerd en uiteindelijk in een super mooie casa geëindigd! De eigenaar hiervan is binnenhuisarchitect en dat was ook wel te zien. Na een douche alvast een stukje van Camaguey verkend. Hierbij werden we aangesproken door een Cubaans vrouwtje die vroeger journalist was en meteen aan ons kon zien dat we Nederlanders waren. Ze vroeg of wij toegang tot internet hadden (veel Cubanen kunnen/mogen niet op internet) en of wij haar Nederlandse journalistvrienden een mailtje namens haar konden sturen. We beloofden haar dat we over een uurtje haar brief zouden komen ophalen. Ze was dan ook helemaal blij verrast om ons terug te zien (die dacht natuurlijk dat we haar hadden afgescheept, zoals we normaal gesproken ook doen) en nodigde ons uit in haar ‘ huisje' . Ze heeft namelijk 2 kamertjes zonder ramen met een krakkemikkig bed en 2 oude schommelstoelen. Daar gaf ze ons haar brief en vertelde over haar dochter die in Havana werkt, de deur van haar huisje werd wel even gesloten ivm mogelijke afluisteraars . Zij zorgt voor haar kleinkinderen, want zowel zij als haar dochter zijn gescheiden en dat betekent in Cuba dat ze nauwelijks inkomen hebben. Ze koopt dus alles met de bonnen die ze krijgt, maar dat is nauwelijks genoeg en de producten die met CUCs moeten worden gekocht kan ze niet betalen. Daarop hebben we alle zeepjes die we onderweg gespaard hebben ingepakt samen met een reisklokje die we over hadden en wat geld en dat aan haar gegeven. Ze was er ontzettend blij mee en had voor ons ook een kadootje: een zakje bonen met beschrijving hoe deze het beste te bereiden!

De dag erop Camaguey bekeken, wederom een mooie stad met een geheel eigen sfeer. Vooral het marktje waarop allerlei (inlc koeienhoofden en kilo`s groene bananen) waar werd verkocht was erg interessant. `s avonds was er overal op straat livemuziek, van 3 oude mannetjes met sambaballen en gitaar tot een compleet podium vol swingende zwarte Cubanen met allerlei slagwerk. Erg gezellig en leuk!! Daar werden we voor het eerst bekend met restaurants die alleen voor locals zijn en waar toeristen niet zijn toegestaan (waarschijnlijk kan je er dus alleen in pesos betalen..).

Vanaf Camaguey ging de reis verder naar Santiago de Cuba. Voormalig hoofdstad en na Havana nog steeds de grootste stad van Cuba. Santiago is echter nog allemaal wat minder toeristisch en wat meer authentiek, nadat we de stad wat beter leerden kennen vonden we het toch wel erg leuk daar! Hier veel rondgelopen en alles gezien wat er enigszins interessant was. Ook voor het eerst echt in pesos kunnen betalen, op straat namelijk goed gegeten van de pesopizza`s die in zelfgemaakte houtsoventjes op de veranda`s bereid worden. Voor 5 pesos (ongeveer 15 eurocent) heb je een pesopizza: veel deeg en kaas, een beetje tomatensaus en overgoten met pittige saus, briljant!

Eric vierde zijn verjaardag ook in deze stad en speciaal daarvoor eindelijk de fameuze Cubaanse taart gegeten (waarmee je overal mensen ziet rondlopen)! Op onze tocht door de stad stuitte we al snel op een stel sneldammers en uiteraard moest Eric zich met het spel bemoeien. Hierop werd hij uitgenodigd mee te spelen en tot verbazing van de Cubaan won hij het eerste potje. Hierna werd hij alleen finaal afgemaakt, omdat de Cubaanse man de volgende 5 potjes won. De Cubaanse meneer nam ons vervolgens mee op een tourtje door de stad, waarbij hij weer een en ander over Cuba vertelde. Uiteraard eindigde dit bij een vriend van hem die in de sigarenfabriek werkt en ons ‘goedkoop' aan Cohiba`s kon helpen. Na aardig afdingen inderdaad daar een doos (officiële) Cohiba`s gekocht. Die avond eindelijk onze salsales gepland, bij een jonge kerel in de woonkamer bij zijn ouders thuis. Belinda vond het echt super leuk, maar Eric was na een uur goed gefrustreerd en besloot dat hij het gewoon echt niet kon en dat het ook nooit ging lukken! In ieder geval wel leuk om het in de salsahoofdstad geprobeerd te hebben. Hierna gezellig samen gegeten met Arjan en Eefje die ook in Santiago waren en de avond besloten in hun hotel waar er druk salsa werd gedanst op live-muziek. Onze laatste dag in Santiago ook samen met Arjan en Eefje een fort in de buurt van de stad bezocht en nogmaals samen gegeten. Vervolgens nog 1 laatste cocktailtje samen gedaan en eindelijk eens een echte Cubaanse sigaar gerookt.

Vanuit Santiago met de bus naar Bayamo gereisd. We wilden eigenlijk graag dit stukje met de trein afleggen, een vervoersmiddel die we nog niet hadden geprobeerd, maar het kopen van de treinkaartjes alleen al bleek een onmogelijke opgave te zijn.. Bayamo is een kleiner, niet toeristisch stadje en 1 dag daar was meer dan genoeg! Vanuit Bayamo gingen we dan eindelijk naar het , lang naar uitgekeken, Varadero. Varadero is geen Cuba (volgens de Cubanen en volgens ons), want het bestaat uit 1 langgerekt resortgebied. Dat was echter precies wat we wilden; lekker lui 3 nachtjes all-inclusive niks doen! Zo verplaatsten we ons vanuit ons kingsize-bed naar de buffetzaal, vervolgens naar het strand, het zwembad voor de nodige cocktails, lunch in het restaurant, terug naar het strand met de cocktails, een laatste duik in het zwembad en als het ging onweren (wat het iedere middag deed), met onze cocktails in het bad in onze hotelkamer. De avond bestond uit uitgebreid eten en cocktails of champagne in de lobby onder het genot van wat pianomuziek. Na 3 nachten waren we compleet uitgerust, maar hadden we het ook wel weer gezien!

Onze laatste daagjes brachten we door in Havana, we vertrokken met enorme onweersbuien en stortregen uit Varadero en kwamen 2 uurtjes later (met een taxi, gedeeld met 2 Spanjaarden omdat de bus vol zat) toen het nog slechts druppelde in Havana aan. Hier bleek onze gereserveerde Casa de eerste nacht vol te zitten en ook helemaal niet mooi te zijn. Dus bedankt en op zoek gegaan naar een beter alternatief. Dit hadden we al snel gevonden; een kamer in wederom een antiek gebouw met balkon in een bruisend straatje. Havana is een mooie, levendige stad. Heel veel mooie gebouwen (het oude centrum is zelfs helemaal opgeknapt), heel veel oldtimers en gezellige en lekkere restaurantjes en cafe`s (niet gebruikelijk in Cuba). De 2,5 dag die we hadden om de stad te zien hadden we dan ook wel echt nodig, maar toen hadden we ook alles wel gezien.

En toen was het tijd om terug naar huis te gaan! Uiteindelijk leken de 3 maanden wel voorbij te zijn gevlogen. Toch hadden we beide zin om terug te gaan en iedereen thuis weer te kunnen zien. Op een gegeven moment is het leven uit een backpack en het iedere keer zoeken naar een nieuwe slaapplek niet meer zo spectaculair en leuk als in het begin.. De terugreis verliep nogal gehaast, nadat de taxi niet kwam opdagen en we stiekem toch belasting moesten betalen op het vliegveld hebben we meer dan een uur voor de douane gewacht, waardoor we 3 minuten voor vertrek in het vliegtuig zaten. Ook onze overstap in Parijs verliep gehaast, door drukke douaneposten zaten we ook daar maar 5 minuten voor vertrek in het toestel. Op schiphol verliep het echter soepel, zonder problemen kwamen we met 2 liter tequila, 3 liter rum, ruim 50 sigaren en een halve kilo koffie in onze bagage door de douane heen! Onze backpacks waren dan ook ruim 6 kilo in gewicht toegenomen.

Nu zijn we weer terug in het ‘ normale' leven, althans Eric is in Nederland weer aan het waterpoloen en begint volgende week aan zijn laatste jaar en Belinda is meteen doorgevlogen naar haar ouders in Portugal. Zij komt deze week terug en zal dan waarschijnlijk snel met haar baan in Den Haag beginnen.

Het waren een fantastische 3 maanden, een geweldige avontuur waarbij we ontzettend veel hebben gezien en beleefd. We vonden het erg leuk om dit zo met jullie te kunnen delen en lazen altijd graag jullie reacties! Bedankt voor het ‘meereizen' en al jullie berichtjes!

Guatemala, Belize en Mexiiiicoooo

Zoals de titel al doet vermoeden hebben we veel gezien de afgelopen tijd.

Vanuit Antigua zijn we met een shuttlebus richting Semuc Champey vertrokken. Gelukkig vertrokken we pas om 14.00 s middags, want Belinda was aardig ziek geweest de nacht ervoor en de gehele ochtend. De details zullen we jullie besparen, fraai was het niet. De reis naar Semuc helaas ook niet.. Een lekker vol shuttlebusje (met nog 4 Nederlanders), waar uiteindelijk na een 40 minuten onbegrijpelijk wachten op een bezinestation er uiteindelijk nog een passagier bij moest. Al snel rees de vraag, waar gaat hij zitten dan? Ervaren reizigers die we inmiddels zijn hebben we de andere 4 Nederlanders kunnen vertellen dat er heus meer mensen in zo´n busje passen dan je denkt. Hierna nog 8 uur gereden waarvan ongeveer 3 uur al stuiterend over onverharde wegen. Als bonus mochten we het laatste stuk van 30 minuten achterin een pick-up staan inhet pikkedonker (want al 23.00). Zo kwamen we in het pikkedonker aan in ons hostel (nacht in de dorm was inbegrepen in onze reis, gelukkig hadden wij in tegenstelling tot de andere 4 Nederlanders maar een schijntje betaald) waar er na 22.00 geen elektriciteit was. Meteen ons bed in gedoken . De volgende dag bleek ons hostel een aangename verassing, erg mooi gelegen aan een rivier met houten hutjes, een restaurant met geweldig uitzicht en naast het natuurpark! Dus meteen maar even een dubbele kamer voor de komende 2 nachten geregeld. Na een ontbijt hebben we het natuurpark van Semuc ontdekt, waanzinnig mooi daar! Kraakheldere blauwe poeltjes, ruisende watervallen en rivieren die zelfs gedeeltelijk onder de grond doorgaan. Na een klim van 30 minuten kan je dit van bovenaf de berg bekijken. Onderweg terug naar beneden struikelde Belinda bijna over ruim een meter lange gifslang.

Hierna gerelaxed in ons hostel, Belinda was nog steeds niet echt fit. De avonden in dit hostel worden gevuld met salsa! Muziek lekker hard, tafeltjes aan de Kant en dansen maar! Wij hebben ons vermaakt met kijken. De dag erna nog steeds niet fit en erg warm, dus voornamelijk boekje gelezen en in de rivier afgekoeld. In de middag hebben we met een tour de grotten aan de overkant van de rivier bezocht. Iedereen een kaarsje in de hand en al wadend, zwemmend en klimmend de grotten verkend. Het water was super koud, maar een absolute beleving! Op de terugweg moesten we ons door een donker gat van 40 cm in diameter laten vallen zonder dat je wist wat je echt deed, want je kaarsje ging door al het wáter uit (voor zover de kaars niet al op was..). De avond doorgebracht al kaartend met een Amerikaans koppel uit Seattle, was erg gezellig! De dag erna werd Eric ziek, maar we moesten door naar Rio Dulce aangezien we rit al geboekt hadden. Er volgde wederom een rit van 5 uur onverharde wegen en 2 uur asfalt. In Rio Dulce een boot gepakt naar ons hostel, waar we ook weer een reiziger uit Utila tegen kwamen. Ons hostel was opgebouwd uit houten steigers boven het moeras met houten huisjes. Super mooi en super veel muggen! Die dag weer rustig aan gedaan omdat Eric niet fit was. De dag erna zijn we naar een warme waterval van vulkanisch water gegaan. Echt bizar, het water dat naar beneden stroomde was gewoon heet, terwijl het water in de rivier koel was.

Onze volgende stop was Tikal, daarheen maar weer eens de ´gewone´ bus gepakt (oftewel een uit elkaar vallende toeringcar). Ook geen aanrader.. Bij de grens van een nieuwe provincie moest iedereen zijn bus uit en werd er gecontroleerd op fruit. Schijnbaar hebben ze daar last van een soort fruitvlieg die ze liever in die ene provincie houden. Het laatste stukje weer afgelegd in een minivan en hebben toen een nieuw record gezet met maar liefst 27 mensen (en een baby) in het busje. Ons hostel was schoon, netjes en groot en had eindelijk weer eens een keuken. Die avond dan ook maar weer eens zelf pasta gekookt met groenten!

De volgende ochtend vroeg op, want om 6.00 ging het archeologische park van Tikal open en liepen wij er naar binnen. Deze indrukwekkende maya-site in de jungle was onze absolute tempel hoogtepunt (letterlijk en figuurlijk). Gigantische tempels verdeeld over een stuk jungle waar we vossen, papegaaien, agouti´s, toekans, prachtige spechten en vele andere mooie vogels hebben gezien. Wachtend op de bus terug ontmoetten we weer 2 Nederlanders (Guatemala is vergeven van de Nederlanders). Net toen we ons hostel bereikten begon het gigantisch te onweren en kwam het ineens met bakken uit de lucht, een echt tropisch regenbuitje. Gelukkig waren we toch niets van plan en hebben we lekker een paar uurtjes geslapen. Die avond bij een comedor aan het meer gegeten (goedkoop, echt Guatemalees eten).

De volgende dag verlieten we Guatemala en vertrokken we naar Caye Caulker, een carribisch eiland bij Belize. Zodra je de grens passeert is er een totaal andere sfeer; Garifuna (soort afrikaans-carribische) mensen en engelstalige zenders. Ook wel eens lekker voor Belinda om overal verstaanbaar te kunnen zijn. . Na een prima bootreis bereikten we het prachtige Caye Caulker. Dit is wat je echt verwacht bij een carribisch eiland: wit zand (nauwelijks strand helaas), azuurblauwe zee, zeer goede vis en een erg relaxte sfeer met soort reggae muziek. De eerste avond dan ook genoten van lobster van de grill. Gezien de lange reisdag waren we best moe en hebben we in bed nog even film liggen kijken (jaja, we hadden zowaar een tv met een Amerikaanse filmzender!!)

De eerste dag op het eiland besteed aan de was, het eiland verkennen en een zeil/snorkeltocht uitzoeken. Dit laatste uiteindelijk samen met de 2 Nederlanders, die we eerder in Tikal tegenkwamen ,geregeld. De rest van de dag hebben we op de Split doorgebracht, de plek waar het eiland in twee-en is gedeeld door ofwel de orkaan Hattie of door vissers, daar verschillen de meningen over.. Ook hier is niet echt strand en dus lagen we op de betonnen steigers bij de reggae bar met een belikin-biertje. Het leven is niet slecht in de Caribbean..

Onze tweede en laatste dag Belize hebben we doorgebracht op mr Juni´s zeilboot. Deze 76-jarige eilander heeft zijn houten zeilboot (en nog vele anderen) zelf gebouwd en kan praten met vissen. Over dit laatste waren we aanvankelijk enigzins sceptisch, maar na met hem 2 fantastische snorkeluurtjes onder water te hebben doorgebracht geloven we hem wel. De vissen bleven namelijk om hem heen zwemmen en kwamen naar hem toe als hij ze met zijn handen lokte. Zo kwam het dat hij eenstingray lokte, oppakte in zijn armen en over je buik en gezicht liet zwemmen. Een geweldige ervaring! Ook hebben we enkele zeeschildpadden, verpleegsterhaaien en waanzinnig veel mooie vissen gezien (vraag Eric naar details). Op de terugweg relaxed terug gezeild onder het genot van een kopje koffie en een koekje onderwijl luisterend naar de verhalen van mr Juni. Een absolute topdag! De dag hierna ook maar goed afgesloten met Arnout en Esther in de Split waar we van enkele cocktails genoten.

Toen moesten we Belize helaas weer verlaten (wel beter voor onze portemonnee) en zijn we ter boot naar Mexico vertrokken, zo konden we de dure belasting aan de landgrens omzeilen. In Chetumal werden we warm onthaald door de grenspolitie die met speurhonden al onze bagage onderzocht in een soort line-up. In het busstation bleek de eerste bus vol te zitten en de tweede vertrok pas 2 uur later. Uiteindelijk met 2 jongens ,die net in Utrecht zijn komen wonen ,een taxi gedeeld naar Tulum, wel wat duurder maar ook heel wat sneller! Daar wisten zij een leuk hostel aan het strand, dus ook met hen een taxi naar de dure Zona Hoteleria genomen. Het hostel was inderdaad erg leuk, een soort backpackers-resortachtig gebeuren. Ook hier wemelde het helaas van de muggen en was het erg warm. Nog nooit zo snel gedoucht, onderwijl de muggen van je afmeppend. Erna meteen sprayen met deet en dan was het best te doen. Ook wisten jan-Willem en Mark een lekker restaurantje en wederom hadden ze gelijk! Genoten van onze eerste Corona en heerlijke visfajita´s. De ochtend hierna weer een mayasite bezocht, namelijk die van Tulum. De ruins zelf zijn niet echt de moeite waard, maar de omgeving wel! Deze tempel ligt namelijk pal aan het strand en dat is geen luxe in deze extreme hitte. Ook hier waren we weer redelijk vroeg, want vanaf ongeveer 11.00 stroomden de touringcars binnen.. Om 11.30 waren we dan ook alweer terug bij ons hostel. De rest van de dag aan het strand spelletjes gedaan, op het strand corona´s gedronken en regelmatig afgekoeld in de (ja het wordt inmiddels saai) azuurblauwe kraakheldere zee. Die avond samen met Jan-Willem en Mark de stranden afgestruind op zoek naar zeeschildpadden en al snel hadden we een gigantisch vrouwtje gevonden die een gat aan het graven was voor haar eieren. Op de terugweg kwamen we zelfs nog een vrouwtje tegen, blijft geweldig!! Extra apart omdat we dit keer maar met z´n vieren waren in tegenstelling tot Tortuguero.

De dag hierna zijn we rustig aan naar Vallodalid gereisd, nadat we eerst nog even op het strand hadden gelegen. Hier naartoe hadden we voor het eerst deze reis een aircobus. Wat een luxe!! En beenruimte. In Vallodalid konden we eerst geen hostel vinden, alles al vol en toen begon het ook nog eens te onweren en keihard te regenen. Uiteindelijk beland in een nogal smerig en super warm hostel, maar goed je moet wat. Om dat goed te maken zijn we gaan eten in een uitermate luxe hotel/restaurant op het plein van Vallodalid, voor maar 22 Us dollar incl. 2 tequila sunrises. Na een vreselijk warme nacht hadden we om 8.00 de bus naar Chichen Itza, een wereldwonder. Ook werelds druk en warm. Gelukkig hebben we nog foto´s weten te maken van DE tempel zonder hordes toeristen erop. Eric vond de site niet zo geweldig, Belinda vond hem nog best indrukwekkend na alle slechte verhalen erover. Die middag het stadje Vallodalid verkent, een echt prachtig Mexicaans stadje. Om goed mexicaans af te sluiten hebben we bij een mexicaanse comedor gegeten en hierna genoten van latin livemuziek en dansende bejaarde stelletjes op het plein. De volgende dag een Cenote (ondergronds meertje) bezocht en daar een rit terug geregeld met een Amerikaan naar Vallodalid (scheelt weer 50 pesos..). Vervolgens onze tassen gepakt en de bus naar Cancun genomen. Helaas doen ze niet aan vaste zitplaatsen (ook al krijg je die van tevoren toebedeeld) en moesten we helemaal achterin zitten. Daar waar de airco niet reikt en zat Belinda naast een nogal obese kerel die lekker zat te zweten en ook de helft van haar stoel nodig had om te kunnen zitten..

Nu zitten we dus in Cancun, in een lekker schoon hostel met zwembad en fan op de kamer. Vandaag is gereserveerd voor de laatste was, site bijwerken en boodschapjes doen voordat we morgen naar Cuba vertrekken. In Cuba kan je namelijk veel producten (zoals tandpasta, zonnebrand e.d.) niet krijgen. Straks gaan we nog even het park en het strand hier bekijken en hopelijk genieten van een macFlurry! Dat is het voordeel van een grote stad!

Vandaag is dus onze laatste dag in Midden-Amerika, we hebben fantastische landen gezien en geweldige dingen meegemaakt. We zien nu uit naar ons laatste land, Cuba!

Copan en Guatemala

Buenas!

Een berichtje vanuit Guatemala alweer. Allereerst een aanvulling op ons vorige verhaal. We zijn vergeten te vermelden dat tijdensde eerste middag duiken voorEric, waarbijBelinda gelukkig ook mee was omte snorkelen, tussen duik 1 en 2 er spinner dolphinsopdoken. Voor een fooi van 5 dollar pp wilde dekapitein wel een uurtje overwerken. Wij hebben dus gezwommen met dolfijnen. Voor eric was het iets geslaagder dan voor belinda. De dolfijnen zwommen namelijk op een ruw stukje zee dus belinda werd er ondanks de reispil kotsmisselijk van. Het was echter nog steeds gaaf, want hoe vaak krijg je de kans om op 1 meter van een groep dolfijnen te zwemmen!

De dag na het afronden van eric´s padi hebben we ´s morgens lekker op het strand doorgebracht. In de loop van de middag konden we met een groep mee die naar de freshwater caves ging. Achter op een pick-up een stuk landinwaarts gebracht. Daarna een klein stukje lopen en vooral klauteren en toen waren we er. Eerst wat gezwommen in een klein poeltje die als je onderwater dook een heel eind doorging onder de grond. Grotten onder water! Ze vroegen er om om verkend te worden, maar we hebben het toch maar niet gedaan aangezien ademhalen zo lastig zou worden. Vervolgens gingen we boven water een andere grot in. Het was er 1 die zeker niet geschikt was voor mensen met claustrofobie, omdat de ruimtes waar je jezelf tussendoor moest wringen niet veel groter dan 50 cm waren. Na alle geploeter kwamen we in een veel grotere ruimte waar het ook mogelijk was om te zwemmen. Het leek allemaal erg mooi door de kaarsen die de gids had meegebracht.

De volgende dag de ferry terug genomen. Belinda´s misselijkheid viel aardig mee voor een boottocht en we vervolgenden onze8 uur durende busreis naar copan. Enigzins gaar door de lange reisdag hebben we onszelf eerst vergist in de weg en dus met onze backpacks een aardig ommetje gemaakt door het bergachtige copan om vervolgens te horen dat ons hostel naar keuze vol was. Na een ander hostel te hebben gevonden en te hebben gedouched, hebben we onze shuttle naar Antigua geregeld voor 2 dagen erna. Daarna gegeten en naar bed.

De volgende ochtend stonden de copan ruins op het programma. De kilometer hierheen hebben we gelopen en de rest van de ochtend enhet begn van de middag hebben we rondgedwaald door deze oude maya stad. We vergaapten ons aan de metershoge hieroglyfentrap waarin de geschiedenis van copan staat weergegeven, de mooie gebouwen en natuurlijk de ara´s die hier zijn uitgezet (aard van het beestje). De foto´s zeggen veel meer dan de tekst!

´s Middags wilden we naar hot springs samen met een israelische orthopedisch chirurg werkzaam in new york. We hadden hem bij de lunch ontmoet en hij wilde wel mee. Hij reisde met ongeveer hetzelfde budget als wij (?), en dat is niet omdat ons budget zo hoog ligt. Jammer genoeg bleken er alleen ´s morgens bussen te gaan. De aardige meneer die ons dit kon vertellen (wel gecheckt op waarheid bij 2 anderen natuurlijk), wilde ons ook wel brengen voor40 dollar. Dank u vriendelijk. We hebben dus bij gebrek aan beter en verschrikkelijk zin om te zwemmen het plaatselijke zwembadje bezocht en hier de laatste uurtjes zon van de dag gepakt. ´s Avonds hebben we een globale planning gemaakt voor de komende weken en als we gaan zien wat op ons verlanglijstje staat wordt het een drukke tijd!

In de shuttle maakten we voor het eerst kennis met de Guatemalteekse buschauffeur. Vergeleken met de buschauffeurs in de rest van middenamerika besturen zij hun bus namelijk allemaal alsof ze micheal schumacher zijn. Ook vergeleken met de rest van de auto´s die op de weg rijden. Zij worden geregeld van de weg gereden namelijk. Als je op een kruispunt afrijdt is toeteren en extra gas zeer gebruikelijk. Wij hopen het niet mee te maken als er 2 bussen van elk een andere kant komen. De enige die het zwaarder hebben dan de passagiers zijn de tassen met bijbehorende buspropper/bagagejongen boven op het dak van de bus!

Antigua is een mooie koloniale stad. ´s middags hebben we het grootste deel gezien, de rest doen we morgen aangezien we er weer terug zijn. De volgende dag zijn we doorgereisd naar San pedro la laguna aan lago d´atitlan. Een leuk stadje aan een mooi meer. ´s Middags hebben we een kayak gehuurd (we beginnen er goed in te worden) en hebben we een stuk van het meer verkend. ´s Avonds hebben we in hottubs dorgebracht. Het water was verwarmd door de zon, werd ons verteld. Hoe dan ook, het was wel relaxed! Gelukkig spotte eric een ongenode gast op de kant, dus voordat we naar huis gingen moesten we eerst checken of de scorpioen niet onze kleren in was gekropen!

De volgende dag hebben we ´s morgens 2 uur paardgereden langs het meer. Zelfs Eric vond het leuk! ´s middags zijn we doorgereisd naar chichicastenango voor de markt op zondag.

Dat was vanmorgen dus. Het is een markt waarop alles wordt verkocht van levende kalkoenen tot bloemen, maar in hoofdzaak worden er maskers, kleden, hangmatten, sieraden en dergelijke verkocht. Het is echt een grote markt. Hier hebben we een uur of 4 gespendeerd met de toerist uithangen. Vaak zelf ook aagestaard vanwege onze lengte, terwijl we vanochtend meer nederlanders hebben gezien dan de rest van de reis bij elkaar. Je zou dus zeggen dat de nieuwigheid er voor hun ook wel af zou gaan. Niet dus.

Daarna weer de bus terug naar antigua omdat dit als een soort van busstation voor de rest van het land werkt. Morgenmiddag gaan we door naar Semuc Champey. Tamelijk moeilijk te bereiken, maar erg mooi! Door sommigen als een komend wereldwonder bestempeld! Wij kijken er in ieder geval naar uit!

Latorr!

Laatste stukje Nicaragua (na de diefstal) en Honduras

Buenas!

In Leon zijn we nog `s ochtends vroeg gaan sandboarden van de Cerro negro, de zwarte vulkaan. Dit is inderdaad een (inactieve) vulkaan waarop helemaal niets groeit en alle stenen zwart zijn. Dat is dus bloedheet om te beklimmen, zeker met een board op je rug! Maar we werden bovenop beloond met prachtige uitzichten van de omgev ing en de krater van de vulkaan. De afdaling, het boarden viel helaas wel tegen, na het aantrekken van knie- en elleboogbeschermers en aantrekken van een heel pak bekeken we de supersteile afdaling en begon de adrenaline te stromen. Goed geluisterd naar hoe we moesten remmen, dat leek erg belangrijk namelijk, bleek uiteindelijk dat we beter ons best moesten doen om vooruit te komen dan om te remmen.. Helaas zijn de foto`s en filmpje ervan verloren gegaan door 1 van de toekomstige avonturen. Na een welverdiende douche (overal zat zand van het boarden en de zeer onverantwoordelijke motorreis heen en terug) de moed verzameld om in de verzengende hitte verder te reizen naar Esteli. Helaas moesten we bij de busterminal een uur wachten op de bus, gelukkig(dachten we toen) bleek de bus een minivan te zijn, geschikt voor 16 personen. Dat viel toch weer tegen toen er na een behoorlijke creatieve aanpak van de chauffeur toch 23 mensen ‘ in bleken te passen’.. Toen het vervolgens begon te regenen gingen alle raampjes dicht en bevonden we ons in een soort sauna waarbij niemand, incl de chauffeur, nog naar buiten kon kijken.

Toch hebben we Esteli in de stromende regen weten te bereiken en daar aangekomen bleek het hostel van onze keus alleen nog 2 dormbeds te hebben. Ach voor 1 nachtje kan dat best dachten we, naar de stromende regen buiten kijkend. Dat was ook een ‘eens-maar-nooit-weer’ ervaring, want gedurende de nacht kwamen er een stel feestende Amerikanen binnen die onderin Belinda`s stapelbed iets anders gingen doen dan slapen.. Gelukkig hadden we de dag erna een heerlijke schone eigen kamer. Die dag gingen we na een goed ontbijt met yoghurt en cornflakes (zeldzaam) op de fiets de waterval daar bekijken. De tocht was uitdagend maar mooi en de waterval prachtig, totdat bleek dat gedurende de 10 minuten dat we even met onze rug naar onze tas zaten (die 1 meter achter ons stond op een droge plek) deze gejat werd. Laten we dit omschrijven als uIteraard bijzonder vervelend! Gedoe in het politiekantoor, mails met de verzekering en vodafone volgden en een paar dagen waarbij we allebei niet al te happy waren. Gelukkig zijn we inmiddels over het rotgevoel heen en had het veel erger kunnen zijn; we zijn alleen fotos van 2 dagen kwijt, er zaten geen bankpassen in en er werd geen geweld gepleegd..

Hierna zijn we doorgereisd naar Somoto, een slaperige suffe stad, om daar de volgende dag de Canyon te bekijken, dit deden we met een gids al lopend, zwemmend/drijfend en van een 8mtr hoge rots springend. Een gave tocht! Meteen die dag doorgereisd naar Honduras, waar weer de nodige bussen bij kwamen kijken en een grensovergang in de regen. In een cowboy-achtig stadje moeten overnachten omdat we niet verder konden reizen (te laat) en daar voor het eerst tv gekeken. Het was heerlijk om uitgeput op je bed te ploffen en gewoon engelstalig naar Jamie Olliver te kunnen kijken!

De dag hierna doorgereisd naar een hostel en tevens een brouwerij aan het Yoyoa meer. Daar onszelf, na een uitermate lange reisdag waarbij we zelfs zonder bezine kwamen te staan, op een versgebrouwen biertje getrakteerd. De volgende dag vroeg op voor een vogeltour over het befaamde meer met onze britse gids. Daar een rustgevende tocht gemaakt over het mooie stille meer en inderdaad heel veel vogels gezien, voornamelijk watervogels. Malcolm was erg enthousiast en vertelde vol overgave, hij heeft ons zelfs de 38 vogelnamen lange lijst gemaild met de vogels die we hebben gezien. Hierna zijn we een 43 meter hoge waterval in de buurt gaan bekijken die we nog net konden zien voordat er gigantische onweersbui losbarstte. Het knalde daar op een gegeven moment zo hard dat iedereen opschrok en onze trommelvliezen trilden.. Na een nat ritje achter op iemands truck, een bus en een tuk-tuk kwamen we weer aan op de brouwerij. De rest van de dag/avond geschuild voor de regen op het gezellige terras en spelletjes gedaan, met mensen gekletst en bier (met vanilla-ijs) gedronken.

Hierop volgde weer een lange reis naar het eiland Utila aan de caribische kust. Helaas kwamen we daar echter niet aan die dag omdat we op 10 minuten na de boot misten. Met ons nog een Britse en een Australische. Dus gevieren een hostel gezocht en gevonden en samen gekookt. Gedurende de avond volgden er nog meer mensen die de boot niet meer gehaald hadden en een gezellige avond met veel rum-cola volgde.

De volgende dag op naar de boot die natuurlijk vandaag wel een uur te laat vertrok. Na een onprettige bootreis (lang leve de reistabletten) eindelijk op Utila aangekomen. Dit is een schitterend caribisch eiland met parelwitte stranden, een super heldere azuurblauwe zee, huizen op palen en de bijbehorende afro-amerikanen met hun accent. Er wordt hier meer engels dan spaans gesproken en het is hier bloedheet! Toen op zoek naar een duikschool/hostel. Na een paar uur hadden we een geschikte gevonden waar Eric zijn 3,5 dag durende Paddi open water kan halen en een fijne hotelkamer vlakbij het strand voor Belinda. We ontmoeten elkaar voor de lunch en het avondeten en gaan `s avonds vaak wat drinken met eric`s duikgenoten op het terras van de duikschool of in 1 van de bars op het eiland. Ook kan je hier heerlijk aan/boven het water eten bij 1 van de vele restaurantjes. Eric rond op het moment zijn laatste ‘fun-dive’ af en morgen besteden we een dagje samen op dit prachtige eiland. Schijnbaar is de mangrove ook mooi om te zien en zijn er mooie grotten.

We hebben weer onze zin om te reizen terug gekregen op dit relaxte eiland en zien ernaar uit om de komende weken wat meer cultuur te gaan beleven in de Mayatempels in Honduras, Guatemala en Mexico!

Tot het volgende verhaal!

Halverwege Nicaragua

We hebben ´s middags de bus gepakt naar de ingang van het nationale park van Monte Verde. Hier zijn we niet naar binnen gegaan, maar een klein stukje teruggelopen naar de toegang van een gift-shop. Nu zul je zeggen, is het niet een beetje vroeg om met nog 9 weken in het vooruitzicht al souvenirs te kopen. Dat klopt. Daar kwamen we ook niet voor. We hadden namelijk van andere backpackers gehoord dat er voor deze gift-shop veel kolibri´s waren omdat ze bijgevoerd worden. De voerbakjes zijn hangende bakjes, met gaatjes, waarin suikerwater zit. De kolibri´s hangen, op de voor hun zo kenmerkende manier stil voor die bakken om het suikerwater te drinken. De tip was een goede want we hebben nog nooit zoveel en zoveel verschillende soorten kolibri´s bij elkaar gezien. Ze waren er in alle kleuren van de regenboog, met grote, korte, kromme en rechte snavels en variërend van 3 cm tot 10 cm. Hier hebben we ons een half uur vermaakt, om vervolgens de bus terug te pakken.
´s Avonds in het hostel weer zelf gekookt. Dit keer stonden er tortilla´s op het menu en wederom was het zeer geslaagd. Over een paar weken weten we of ze ze in mexico net zo goed kunnen maken als dat wij dat kunnen ;-).
Nadat we de boel afgewassen hadden en net wilden gaan zitten lezen vertelde de man achter de balie ons dat er 2 luiaarden in het dorp gezien waren. Hij legde ons uit hoe we er moesten komen en na 3 minuten lopen bleek dat het verre van moeilijk was om ze niet te zien. Er zat er eentje in een boom en er hing er eentje aan een stroomdraad. Deze laatste was op zijn weg naar beneden dus we konden hem wederom vanaf een halve meter afstand bekijken. Het interesseert ze echt geen moer of er mensen om ze heen staan of niet hij ging dus rustig verder met zijn afdaling. Je zou zeggen dat in de natuur waar het recht vande sterkste geld zulke slome en makkelijke prooien al lang en breed uitgestorven zouden moeten zijn. Misschien dat de poema´s van iets meer uitdaging houden?
Op 30 juni hebben we ´s morgens vroeg onze tassen gepakt voor ons vertrek naar Nicaragua. Om 6u hadden we de bus naar de interamericana (snelweg door heel middenamerika). Natuurlijk zijn we eerst nog voor een laatste bezoek naar de plaatselijke bakker geweest voor de lekkere broodjes die hij bakt. Een van de weinige die we tot nu toe gevonden hebben.
In de bus kwamen we Andrew en de ´Brit´ (naam is ons ontschoten) tegen met wie we ook inde bus vanuit montezuma zaten. Met zijn vieren gedropt langs de snelweg om een bus aan te houden die naar Liberia (stad, niet land) zou gaan. Binnen 10 minuten was dit gelukt, een meevaller.
In Liberia wederom een meevaller want toen we uitstapten bleek dat de al vertrekkende bus naast ons naar Peñas Blancas, de grensovergang, ging. De chauffeur was er niet vies van om een paar dollar extra te verdienen dus hij wachtte op ons.
De grens kondigde zich aan door een kilometers lange rij met vrachtwagens, die allemaal op een passage wachtten. Het moet dagen duren om de grens te bereiken want wij hebben geen enkele vrachtwagen zien rijden. Het feit dat er enkele vrachtwagens met hangmatten onder de oplegger stonden, doet ons ook vermoeden dat menig chauffeur hier een nachtje moet wachten.
Bij de grenspost werden we de bus uitgezet en vervolgens omcirkeld door een stel haaien, die geldwisselaars en taxichauffeurs van beroep zijn. 1 moment van zwakte en je bent de klos. Eerst maar onze stempels halen. Belinda´s paspoort bleek niet te scannen, maar dat boeide de beambte geen zier (gelukkig). Daarna moesten we over een kilometer niemandsland lopen, nog steeds omcirkeld door mannen die wat van ons moesten. Andrew zag er een sport in te kijken hoever hij kon gaan met het wisselen van zijn 6 dollar in colones voor nicaraguaanse cordoba. De meesten dropen al vrij snel af aangezien er nog 6 hollanders bij ons in de bus zaten die zich wel lieten overdonderen door alle geschreeuw (nota bene studenten toerisme) en dus een stuk makkelijkere prooi waren.
In deze kilometer moesten we compleet willekeurig soms wel soms niet, soms 1, soms allemaal ons paspoort laten zien bij de betreffende beambten. Belinda was 1 beambtes favoriet en het ging bij de check ook alleen om haar naam. Eric kreeg de complimenten voor het aan de haak slaan van deze mooie vrouw. Dat Belinda hier voldoet aan veel van het ideaalbeeld bleek ook in de dagen erna (vandaag in de bus werd haar verkering gevraagd door een 9 jarig jongentje, tot hilariteit van de hele bus). Ze vragen wel altijd waar we de kinderen hebben gelaten en hoelang we al getrouwd zijn. Waar ze ook helemaal niet over uitkunnen is het feit dat Belinda ouder is dan Eric. Kwestie van een heel ander referentiekader.
De laatste beambte nam onze paspoorten in en vroeg 12 dollar per persoon om nicaragua in te komen. Onze eerste reactie was dat we afgezet werden, maar omdat we er niets voor voelden om in dit niemandsland zonder paspoort te blijven staan hebben we toch maar betaald. Achteraf bleek dat het bedrag toch klopte.
Onze reis vervolgde zich via de bus (hier barst het weer van de oude amerikaanse schoolbussen), taxi en ferry naar Isla de Ometepe. Dit is een eiland in Lago Nicaragua dat ontstaan is door 2 vulcanen. We verbleven in een gigantisch hostel in Moyogalpa, waar nog 1 man meer verbleef. In de tuin groeiden mango´s en avocado´s aan de boom en die mochten we eten zoveel we wilden.
De volgende dag hebben we het eiland verkend op een scooter (wel 150cc). De eerste plas in de weg bleek een stuk dieper dan verwacht en dus haalde Eric 2 natte modderige voeten en schoenen (die worden nooit meer schoon). De rest van de dag was relaxed. We hebben nog even gekeken bij een hostel op het strand dat op papier (lonely planet) erg mooi leek, maar in werkelijkheid een stuk minder aantrekkelijk was. Verder hebben we alle stadjes op het eiland verkend op onze scooter. ´s middags zijn we naar Ojo de Agua gegaan. Dit is een natuurlijke bron met helder water waar we heerlijk gezwommen hebben en getuige waren van de opnames van een kookprogramma. We waren precies op tijd weer terug in Moyogalpa, want er brak een heftige regenbui los. Toen Eric de scooter in wilde leveren werd hij aangehouden door een agent. Klaar om de domme, niets begrijpende toerist te spelen (we hebben ons rijbewijs niet bij ons) bleek dat hij even een andere weg moest nemen, omdat hij tegengesteld in een éénrichtingsweg reed. De nicaraguanen zelf nemen die borden ook niet serieus en we zagen ze pas nadat we gezocht hadden. Vriendelijk bedankt meneer agent, het zal niet meer gebeuren, en snel weg bleek voldoende. ´s avonds gegeten in een restaurant met aangetrapte aarde als vloer. Het eten was nicaraguaans en lekker.
Aangezien we het eiland wel gezien hadden zijn we doorgegaan naar Grenada, onder de Wie is de Mol?-kijkers misschien bekend. Het is een koloniaal stadje met veel mooie oude gebouwen in allerlei kleuren. ¨s middags het stadje verkend. De volgende dag wilden we de vulkaan mombacho beklimmen. ´s nachts en ´s morgens heeft het onophoudelijk geregend dus het leek ons verstandiger om dit een dagje uit te stellen. ´s middags klaarde het op en hebben we door de stad geslenterd. ´s Avonds hebben cocktails gedronken, elk 2 voor een totaalbedrag onder de 3 euro. Afzetters. De volgende dag hebben we wel ons vulkaanplan ten uitvoer gebracht. Eerst de bus ons af laten zetten aan de snelweg. Vervolgens een paar kilometer lopen naar de ingang van het park. Daar konden we mee, tegen betaling, met een oude legertruck de vulkaan op. Het was een steile tocht, op sommige stukken zelf een èrg steile tocht. Boven hebben we een 2,5 uur durende hike gemaakt langs fumaroles (gaten in de grond die stoom uitblazen) en met mooie vergezichten. Daarna de omgekeerde weg terug. Het was een leuke dag.
´s Ochtends vroeg opgestaan om naar Masaya te gaan. Hier moesten we een heel eind lopen met onze backpacks naar het centrum en nog verder naar ons hostel. Na opgefrist te zijn hebben we de bus naar Laguna de Apoyo gepakt. Dit is een meer dat tussen de bergen begroeid met regenwoud, ligt. De bus dropte ons in een dorpje waarvandaan het nog 1,5 km bergafwaarts lopen zou zijn volgens de lonely planet. In een aardig hoog tempo hebben wij er toch zeker een half uur over gedaan dus daar zaten ze mooi mis. Het meer was heerlijk, bijna te warm. Het was zo helder dat je de afzonderlijke stenen kon zien op een diepte waar Eric niet meer heen kon zwemmen, zeker 6 meter dus. Hier hebben we ook gegeten omdat we er ´s avonds geen tijd meer voor zouden hebben omdat we een nighttour naar volcan Masaya hadden geboekt.
Toen we terug wilden bleken ons door de lonely planet beloofde taxi in geen velden of wege te bekennen. De eerstvolgende mogelijkheid om te vertrekken was om half 5. Voor ons geen optie want dan zouden we bij het park Masaya moeten zijn. Lopen dus, terug naar het dorp. Gelukkig konden we halverwege mee liften achter in een truck. In het dorpje een taxi gevonden die ons afzette bij ons Hostel. 5 minuten later stonden we omgekleed weer buiten en namen we de taxi naar de ingang van het park. Precies op tijd gehaald. Mooi.
De night tour was erg gaaf. Volcan Masaya is één van de actiefste in Nicaragua en zag er ook uit als een echte vulkaan, compleet met krater, gassen en gerommel. Na 10 minuten bij de rand voelden je longen alsof je een heel pakje zware shag gerookt hebt (denken we) door alle gassen die opstijgen. In de wand van de krater nestelen een bepaald soort papegaaien en terwijl alles bezwijkt onder de gassen (beton, hout) gedeien de papegaaien er prima. Daarna zijn we naar een uitzichtspunt gelopen, ook mooi. Toen het begon te schemeren gingen we richting de grotten. De eerste grot liepen we in tot ongeveer 40m diepte. Hier kwamen we af en toe een vleermuis tegen. Bij de volgende grot echter kwamen ze er met honderden/duizenden tegelijk uitvliegen. Supergaaf. Daarna terug naar de krater, maar door alle gassen was er geen magma te zien, zelfs niet de gloed. Dat moeten we dus nog maar eens bekijken bij een andere vulkaan.
Vanmorgen hebben we vroeg de bus naar Leon gepakt. We hebben de rest van de dag om het stadje te verkennen, maar omdat het zo warm is hebben we de middaguren maar gespendeerd bij het zwembadje dat ons hostel heeft (zulke luxe hebben we zelden).

Pura Vida

Vandaag is onze laatste dag in Costa Rica en die hebben we nu al (om 12.00) goed besteed met een rainforest-hike door het Santa Elena reserve. Vanochtend om 6.30 werden we opgehaald en we hebben zo`n 4 uur door het park gelopen, super mooi echt regenwoud. Ons doel? Eindelijk die beroemde vogel, de quetzal, te spotten. En ja hoor, mazzelaars die we zijn (bijna niemand ziet het beest hier, zelfs de tourguide die ons de tip gaf waar we hem het beste konden zien had hem niet gezien, gelukkig dat wij hem niet gehuurd hadden..) na een paar uur, een stijve nek van het omhoog kijken en heel veel geduld hebben we hem gezien! Helaas was Eric`s camera vandaag aan het staken (of in ieder geval alle batterijen), dus we hebben geen plaatjes van dit bijzondere vogeltje of het regenwoud, jullie moeten ons dus maar op ons woord geloven

Eergisteren zijn we hier, in Monteverde, aangekomen. Een relaxed bergdorp in een super mooi hostel met keuken, hangt een leuke sfeer hier, dus al snel besloten om maar weer 3 nachtjes hier te blijven. De reis hier naartoe was wederom lang en slopend. Het is maar goed dat onze moeders de laatste 3 uur omhoog over met stenen bezaaide weggetjes langs diepe afgronden in, jawel een mega grote afgedankte touringbus over het algemeen breder dan de weg zelf, niet hebben kunnen zien..Het was een lekker bumpy ritje, mede doordat de chauffeur echt geen idee had hoe zijn versnellingsbak in elkaar zat en welke versnelling wanneer te gebruiken.

Even terug naar de chronologische volgorde van onze reis. Vanuit Tortuguero (waar ons laatste verhaal eindigde) met een boot en 2 bussen via San Jose, waar ons verhaal is geschreven dus naar Manuel Antonio gegaan. We verbleven in een dorp daar vlakbij, Quepos, op het oog wederom zo`n triest saai dorpje, maar schijn bedriegt! Het centrumpje bleek alleraardigst met verrassend veel leuke, maar dure, restaurantjes en een supermarkt met vers brood!! Een hele verademing na al het zoete droge voorverpakte witbrood. Die dag afgesloten in een mexicaans
restaurantje met een livebandje van een stel bejaarde amerikaanse hippies op gitaar, drum en dwarsfluit, een soort spaanse rockmuziek. Klonk eigenlijk best goed! De dag erna het park van Manuel Antonio in. Gelukkig waren we er al om 7.00, want zodoende hadden we het park nog even een paar uurtjes voor onszelf, hierna veranderde het in een soort superdruk bezocht disneypark. Oftewel overal hordes schreeuwende Amerikanen die al blij zijn als ze een leguaan op het midden van het pad spotten (je wordt er echter doodgegooid met leguanen..). Wel erg veel beesten gezien, squirl monkey, kapucijneraapjes, een crab-eating raccoon, een agouti, toekans en als hoogtepunt een luiaard op een meter afstand die naar beneden probeerde te klimmen! Daar net als alle Amerikanen toch ook nog maar even op het schitterende strand gelegen.

Hierna ging de volgende dag onze reis naar Montezuma. Dit begon al goed met 3 uur wachten op de bus aangezien we de eerste (om7.30) op 5 minuten na hadden gemist, bedankt lonely planet.. Toen we in Puntarenas aankwamen alwaar we de ferry zouden nemen bleken we ook deze net gemist te hebben en 3 uur te moeten wachten .. Uiteindelijk waren we om 18.00 op het schiereilanden moesten we nog 2 uur met de bus naar Montezuma. Helemaal gaar kwamen we daar om 20.00 aan en bleek het door ons gewilde hostel vol, het 2e dicht en eindigde we in een soort hippiehostel, nogal smerig, waar Montezuma niet zonder reden Montefumar werd genoemd.. Het beste van die dag waren de homemade hamburgers bij een gezellig restaurantje.

De dag erna meteen een ander hostel betrokken, onze was laten doen en de 3 watervallen van Montezuma beklommen, dit laatste letterlijk. Was een leuk avontuur, niet verstandig op slippers en zeker niet goed voor de slippers.. Eric is nog van de hoogste waterval (10 mtr) gesprongen. De dag erna lekker dagje strand gedaan (niet dat er nu echt zon was, maar het regende in ieder geval niet) en kon Eric, zoals het een echt hollander betaamt, zijn dijkbouwkunsten ten uitvoering brengen. Beide avonden goede maaltijden zelf gekookt, ook weer eens lekker om te kunnen doen! Kilo vis gekocht bij een lokale visser thuis en door de pasta en noodles gemengd, heerlijk!

Vanuit Montezuma ging de reis naar Monteverde, gelukkig wat betere bus-ferry-bus verbindingen, maar alsnog een lange reis dus. En daar zitten we nu! Hebben hier ook maar even een wildlife guide gekocht, zodat we alle dierlijke pracht en praal ook een naam kunnen geven. Gisteren de befaamde canopytour gedaan inclusief tarzanswing (oftwel zonder waarschuwing aan een touw in een 9 meter diepte worden gegooid zodat je daarna heen en weer slingert, super eng!!) en superman (in een supermanhouding, met buik en gezicht naar beneden, langs een kilometer lange ziplijn door de wolken en bossen heen), het was echt fenomenaal fantastisch!! Zie de fotos voor de indruk en hopelijk ook zeer binnenkort filmpjes op youtube. De dag afgesloten in een sjiek restaurantje met een overheerlijke maaltijd en cocktails met dank aan Erics oom en tante!

Voor de filmpjes van de superman kijk op:

http://www.youtube.com/watch?v=QJ8_wrxJQL8

http://www.youtube.com/watch?v=LbQXnniIqiU

Op de eerste zie je belinda weggaan, op de tweede hoor je eric gezekerd worden en beleef je de vlucht met hem mee. Je mocht eigenlijk niet filmen dus de camera hangt gewoon op zijn borst. Vandaar alle geschud en de lange intro (hij moest al aan van te voren).

Ons volgende verhaal komt dus vanuit Nicaragua. Hier in Costa Rica hebben we in ieder geval goed kunnen genieten van het pura vida!

Isla Bastimentos en Costa Rica

Wederom een berichtje van ons en zoals de titel al doet vermoeden zitten we in Costa rica. We zitten nu in en internet café te wachten op onze bus naar Manuel Antonio, een natuurpark.

De dag na ons laatste bericht hebben we inderdaad gekayakt en gesnorkeld. Het was erg gaaf om je kayak op een wit strand te trekken, je snorkel op te doen, 10 meter te zwemmen en vervolgens vissen in allerlei kleuren, vormen en grootten te zien. De mooiste volgens ons waren de paars-blauwe vissen met lichtgevende (waarschijnlijk reflecterende) lichtblauwe puntjes. Vervolgens zijn we via een mangrovebos teruggekayakt.
´s Avonds hebben we op advies gegeten bij Vanessa. Een huis met voor op de veranda 2 tafels met stoelen. Toen er een tiener kwam vragen wat we wilden eten gezegd dat we kip en kreeft wilden en dat Vanessa er maar wat van moest maken (Dat was het beste volgens onze tipgever). In onze ogen was Vanessa een grote negerin met een deegroller die volgens generatie oude recepten lekker zou koken. Het bleek echter dat Vanessa net onze bestelling had opgenomen. Terwijl we er zaten hebben we onze eerste en tot nu toe enige tropische bui te verduren gehad. Vanessa kon goed koken!
In het hostel kwamen we aan de praat met Sarah uit New Orleans. Zij ging de volgende dag surfen en wij na het gesprek dus ook. Bij de eerste plek waar we uit de boot gezet werden hielden de golven er per direct mee op. Onze boot was echter al uit het zicht dus het werd 3 uur dobberen voordat hij weer terug kwam. Halverwege kwam er wel een groepje dolfijnen langs op een meter of 20. Dat was wel cool en we haden natuurlijk alle tijd om ze te bekijken. We wilden toch graag nog iets anders doen dan liggen op onze gehuurde boards dus we hebben de beste man gevraagd ons eruit te zetten op wizard beach. De golven hier waren perfect. Het was alleen na de eerste golf richting strand voor Belinda en Sarah een hels karwei om door de branding weer terug te komen voor een tweede, derde, etc. golf. Toen we het na 1,5 uur voor gezien wilden houden bleek dat de golven aangezweld waren tot een goede 2,5-3 meter en het werd alleen maar meer. Eric is in 2 keer met zijn eigen en sarah´s plank naar het bootje gezwommen (is al dat gewaterpolo toch nog ergens goed voor) en sarah en Belinda zijn met de laatste plank over een slipperig modderpaadje naar het hostel gelopen.
De laatste dag op Isla bastimentos wilden we alle 4 de stranden aflopen. Dat zou een mooie hike zijn. Het had ´s nachts geregend dus het modderige paadje was nog gladder. Boven op de heuvel bij een stel hippies chocoladetruffels van eigengemaakte chocolade gegeten (erg lekker!). Op wizard beach (de eerste van de 4) konden we het pad naar de 2de beach niet vinden, protesteerden onze darmen en werden we toen we besloten hadden te blijven, opgegeten door zandvlooien/vliegen. Kortom we waren een stuk eerder thuis dan verwacht. Op de terugweg vergat Eric even hoe glad het was toen hij een mooie vogel zag. Het resultaat was een mooie uitglijder en een lachende Belinda.
´S avonds in Tio tom (hostel) weer meegegeten met het family dinner. Tom kan goed koken bewees hij ons voor de 2de achtereenvolgende avond. Daarna met de meeste gasten uit het hostel zitten afzakken met rum-cola. Vervelend!
Afgelopen zaterdag doorgereisd naar costa rica. De reis verliep voorspoedig. Het mooiste was dat we de grens letterlijk moesten overlopen. De brug was erg gammel n je moest goed uitkijken dat je de voeten op de balken zette en niet in de 15cm grote gaten ertussen. Na ons bleek dat ook vrachtwagens deze gammele brug over reden. Blijkbaar toch steviger dan gedacht.
De eerste 2 dagen in costa rica hebben we doorgebracht in Manzanillo. Een rustig caribisch stadje dat bekend staat om haar mooie rif. Dat klopt! Hier hebben we ook supermooi gesnorkeld en ook hier liep je gewoon vanaf het strand het water in en zette je op 10 meter van de kant je snorkel op. Top! ´s morgens met ons ontbijt kwamen er 3 toekans voorbij vliegen! Wat wil je nog meer? Na 2 dagen hadden we genoeg van het strand en zijn we met de bus van 5 uur doorgereisd naar tortuguero. Na een lange reisdag lagen we om 8 uur in bed. Na 8 uur slap weer om 4 uur opgestaan. We hadden om half 6 een toer door de jungle en andy, een indier die we hier hebben leren kennen, stelde voor om meteen maar de zonsopgang te bekijken en misschien een laatste schilpad (daar staat tortuguero om bekend) van het strand zien vertrekken. Mooie zonsopgang, geen schilpad, misschien was ons bed een beter idee geweest.
De jungle verkenden we per boot. Hier hebben we onze eerste luiaard (weliswaar alleen zijn luie r**t), spider monkeys, howlermonkeys, kaaimannen, diverse leguanen en hagedissen en heel veel vogels gezien. Was echt een supergave tocht en onze gids bleek enorm goed te zijn. Hij zag en hoorde allerlei dieren die wij na goed zoeken en met verrekijker soms pas zagen.
´s middags eerst een uilte geknapt in een hangmat en daarna het strand op. Je zag hier duidelijk de sporen van de groene schilpad. ´s avonds zouden we proberen om deze 180 kg zware beesten te vinden terwijl ze eieren legden. Omdat een fototoestel uit den boze is, doet eric bij de foto´s even voor hoe zoiets in zijn werk gaat.
De avond begon met een half uur in straf tempo over het strand lopen achter onze gids. Lange mouwen, lange broek en dichte schoenen betekent met deze temperatuur dus keihard zweten. Het schildpaddenverkeer was nog niet echt op gang gisterenavond en dus hebben we met meerdere groepen met gids bij 1 eierleggend vrouwtje gekeken. Echt gaaf. Eerst graaft ze een gat van 30 cm diep waarin ze zelf bijna helemaal verdwijnt en vervolgens met haar achterpoten nog eens 60-70cm dieper om haar eieren te leggen. Dit gebeurd in een trance, waardoor je er dus gewoon bij kunt gaan zitten kijken. Als het klusje geklaard is dan wordt de boel dichtgestort, harkt ze zichzelf terug naar zee en een dag of 10 later doet ze het kunstje weer opnieuw. 3 maand lang, zonder te eten. Gaaf!

Tot zover,
Hasta pronto!

Panama

Hierbij ons eerste reisverhaal vanuit isla bastimentos bij de eilandengroep bocas del toro, vanuit een houten hokje in het hostel boven de caribische zee.

We begonnen in Panama City, een drukke warme stad. Daar de eerste dag het panama kanaal bekeken en vervolgens de oude stad, casco viejo. Vanwege de hitte en extreme luchtvochtigheid weer op tijd terug voor de 2e koude douche van de dag. Zijn daarom de dag erna maar weer meteen door gereisd met oude amerikaanse schoolbussen, een 'airco-bustocht van 6 uur, een taxi en een watertaxi waarna we boca chica bereikten. De bussen, alle bussen, pikken je overal langs de weg op en zetten je op verzoek overal langs de route af. Zo kwam het dat wij op een afslag gedropt werden en zelf verder de rit naar Boca Chica geregeld hebben.

Een prachtig eiland in de golfe chiriqui, met een kamer met uitzicht op de pacific en palmbomen. Meteen via de jungle naar het stand gegaan waarbij we onze eerste apen spotten. De dag erna gekayakt rond andere eilandjes daar en verder gerelaxed in de hangmattenin het restaurant. Daar trouwens ook heerlijke verse vis gegeten en cocktails gedronken.Na 2 nachtjes daar weer opnaar de volgende bestemming: Boquette. Een dorpje in de bergen waar alle gepensioneerde amerikanen wonen. Zo ook 'onze nieuwe vrienden' Connie en Charles die we op Boca brava ontmoet hadden. Deze kriegskindern uit Duitsland hadden een nogal uitgesproken mening.. Zo breekt binnenkort de burgeroorlog uit in Amerika, is Obama een supermoslim, is schurft te genezen met zilverwater en havermout en gelukkig wordt Belinda vast een goede dierenarts. In ieder geval hebben we een goed aura om ons heen en brachten zij ons naar de bus, scheelt weer een paar dollar..

Boquette is een lekker verfissend oord vergeleken met de hitte elders, maar geeft je verder een lekker boerendorp gevoel. Daar bedachten we dat we de vulcan baru wilden beklimmen, achteraf een compleet idioot idee volgens Belinda, Eric nuanceert dit met totale onderschatting. Nu, een 2 dagen later heeft Belinda nog steeds extreme spierpijn...We begonnen in ieder geval om 12 uur snachts met 13 km steil omhoog lopen van 1400 naar 3500 meter om in de stervenskou beide oceanen te kunnen zien en een prachtige zonsopkomst! Daarna de verschrikkelijke zelfde tocht naar beneden, supersteil en overal losliggende stenen. Dit samen met nog 3 andere backpackers. Onder een lift gekregen van een Panamees in zijn truck, waren om 11.00 in Boquette. Gelukkig hebben we de fotos nog.. smiddags onze spieren laten verwennen met lekker warm water in 3 natuurlijke hotsprings, ondertussen afkoelend in de rivier. Was echt super mooi en heerlijk, zeker wel verdiend!

Gisterochtend een coffeetour gedaan in de bergen bij Boquette, alwaar meneer Tito zijn plantage had. Hier maakt hij de 2e beste koffie van Panama en alle machines op zijn plantage zijn zelf gemaakt. Heel inventief en leuk om te zien! De koffie was inderdaad verrukkelijk, vond zelfs Belinda! We hopen dat het pak koffie dat we gekocht hebben, heelhuids mee naar huis komt.. De rest van de middag uitgerust en het dorpje verkend.

Vndaag wederom lang gereisd met verscheidene schoolbussen en watertaxis. De zee was erg ruw naar isla bastimentos. Even old town verkend, alwaar ons hostel zit. Onze eerste indruk is dat het allemaal wel wat schoner had gekund.. Verder wel een lekkere carribische sfeer hier, gaan weer lekker vis eten zo. Ons hostel staat, net als de rest van de huizen hier, op palen boven de zee en bestaat geheel uit hout.

Morgen gaan we kayakken naar een coral reef waar Eric ein-de-lijk kan gaan snorkelen!

Ciao!

P.S. De fotos volgen, lukt niet op deze computer.