We hebben ´s middags de bus gepakt naar de ingang van het nationale park van Monte Verde. Hier zijn we niet naar binnen gegaan, maar een klein stukje teruggelopen naar de toegang van een gift-shop. Nu zul je zeggen, is het niet een beetje vroeg om met nog 9 weken in het vooruitzicht al souvenirs te kopen. Dat klopt. Daar kwamen we ook niet voor. We hadden namelijk van andere backpackers gehoord dat er voor deze gift-shop veel kolibri´s waren omdat ze bijgevoerd worden. De voerbakjes zijn hangende bakjes, met gaatjes, waarin suikerwater zit. De kolibri´s hangen, op de voor hun zo kenmerkende manier stil voor die bakken om het suikerwater te drinken. De tip was een goede want we hebben nog nooit zoveel en zoveel verschillende soorten kolibri´s bij elkaar gezien. Ze waren er in alle kleuren van de regenboog, met grote, korte, kromme en rechte snavels en variërend van 3 cm tot 10 cm. Hier hebben we ons een half uur vermaakt, om vervolgens de bus terug te pakken.
´s Avonds in het hostel weer zelf gekookt. Dit keer stonden er tortilla´s op het menu en wederom was het zeer geslaagd. Over een paar weken weten we of ze ze in mexico net zo goed kunnen maken als dat wij dat kunnen ;-).
Nadat we de boel afgewassen hadden en net wilden gaan zitten lezen vertelde de man achter de balie ons dat er 2 luiaarden in het dorp gezien waren. Hij legde ons uit hoe we er moesten komen en na 3 minuten lopen bleek dat het verre van moeilijk was om ze niet te zien. Er zat er eentje in een boom en er hing er eentje aan een stroomdraad. Deze laatste was op zijn weg naar beneden dus we konden hem wederom vanaf een halve meter afstand bekijken. Het interesseert ze echt geen moer of er mensen om ze heen staan of niet hij ging dus rustig verder met zijn afdaling. Je zou zeggen dat in de natuur waar het recht vande sterkste geld zulke slome en makkelijke prooien al lang en breed uitgestorven zouden moeten zijn. Misschien dat de poema´s van iets meer uitdaging houden?
Op 30 juni hebben we ´s morgens vroeg onze tassen gepakt voor ons vertrek naar Nicaragua. Om 6u hadden we de bus naar de interamericana (snelweg door heel middenamerika). Natuurlijk zijn we eerst nog voor een laatste bezoek naar de plaatselijke bakker geweest voor de lekkere broodjes die hij bakt. Een van de weinige die we tot nu toe gevonden hebben.
In de bus kwamen we Andrew en de ´Brit´ (naam is ons ontschoten) tegen met wie we ook inde bus vanuit montezuma zaten. Met zijn vieren gedropt langs de snelweg om een bus aan te houden die naar Liberia (stad, niet land) zou gaan. Binnen 10 minuten was dit gelukt, een meevaller.
In Liberia wederom een meevaller want toen we uitstapten bleek dat de al vertrekkende bus naast ons naar Peñas Blancas, de grensovergang, ging. De chauffeur was er niet vies van om een paar dollar extra te verdienen dus hij wachtte op ons.
De grens kondigde zich aan door een kilometers lange rij met vrachtwagens, die allemaal op een passage wachtten. Het moet dagen duren om de grens te bereiken want wij hebben geen enkele vrachtwagen zien rijden. Het feit dat er enkele vrachtwagens met hangmatten onder de oplegger stonden, doet ons ook vermoeden dat menig chauffeur hier een nachtje moet wachten.
Bij de grenspost werden we de bus uitgezet en vervolgens omcirkeld door een stel haaien, die geldwisselaars en taxichauffeurs van beroep zijn. 1 moment van zwakte en je bent de klos. Eerst maar onze stempels halen. Belinda´s paspoort bleek niet te scannen, maar dat boeide de beambte geen zier (gelukkig). Daarna moesten we over een kilometer niemandsland lopen, nog steeds omcirkeld door mannen die wat van ons moesten. Andrew zag er een sport in te kijken hoever hij kon gaan met het wisselen van zijn 6 dollar in colones voor nicaraguaanse cordoba. De meesten dropen al vrij snel af aangezien er nog 6 hollanders bij ons in de bus zaten die zich wel lieten overdonderen door alle geschreeuw (nota bene studenten toerisme) en dus een stuk makkelijkere prooi waren.
In deze kilometer moesten we compleet willekeurig soms wel soms niet, soms 1, soms allemaal ons paspoort laten zien bij de betreffende beambten. Belinda was 1 beambtes favoriet en het ging bij de check ook alleen om haar naam. Eric kreeg de complimenten voor het aan de haak slaan van deze mooie vrouw. Dat Belinda hier voldoet aan veel van het ideaalbeeld bleek ook in de dagen erna (vandaag in de bus werd haar verkering gevraagd door een 9 jarig jongentje, tot hilariteit van de hele bus). Ze vragen wel altijd waar we de kinderen hebben gelaten en hoelang we al getrouwd zijn. Waar ze ook helemaal niet over uitkunnen is het feit dat Belinda ouder is dan Eric. Kwestie van een heel ander referentiekader.
De laatste beambte nam onze paspoorten in en vroeg 12 dollar per persoon om nicaragua in te komen. Onze eerste reactie was dat we afgezet werden, maar omdat we er niets voor voelden om in dit niemandsland zonder paspoort te blijven staan hebben we toch maar betaald. Achteraf bleek dat het bedrag toch klopte.
Onze reis vervolgde zich via de bus (hier barst het weer van de oude amerikaanse schoolbussen), taxi en ferry naar Isla de Ometepe. Dit is een eiland in Lago Nicaragua dat ontstaan is door 2 vulcanen. We verbleven in een gigantisch hostel in Moyogalpa, waar nog 1 man meer verbleef. In de tuin groeiden mango´s en avocado´s aan de boom en die mochten we eten zoveel we wilden.
De volgende dag hebben we het eiland verkend op een scooter (wel 150cc). De eerste plas in de weg bleek een stuk dieper dan verwacht en dus haalde Eric 2 natte modderige voeten en schoenen (die worden nooit meer schoon). De rest van de dag was relaxed. We hebben nog even gekeken bij een hostel op het strand dat op papier (lonely planet) erg mooi leek, maar in werkelijkheid een stuk minder aantrekkelijk was. Verder hebben we alle stadjes op het eiland verkend op onze scooter. ´s middags zijn we naar Ojo de Agua gegaan. Dit is een natuurlijke bron met helder water waar we heerlijk gezwommen hebben en getuige waren van de opnames van een kookprogramma. We waren precies op tijd weer terug in Moyogalpa, want er brak een heftige regenbui los. Toen Eric de scooter in wilde leveren werd hij aangehouden door een agent. Klaar om de domme, niets begrijpende toerist te spelen (we hebben ons rijbewijs niet bij ons) bleek dat hij even een andere weg moest nemen, omdat hij tegengesteld in een éénrichtingsweg reed. De nicaraguanen zelf nemen die borden ook niet serieus en we zagen ze pas nadat we gezocht hadden. Vriendelijk bedankt meneer agent, het zal niet meer gebeuren, en snel weg bleek voldoende. ´s avonds gegeten in een restaurant met aangetrapte aarde als vloer. Het eten was nicaraguaans en lekker.
Aangezien we het eiland wel gezien hadden zijn we doorgegaan naar Grenada, onder de Wie is de Mol?-kijkers misschien bekend. Het is een koloniaal stadje met veel mooie oude gebouwen in allerlei kleuren. ¨s middags het stadje verkend. De volgende dag wilden we de vulkaan mombacho beklimmen. ´s nachts en ´s morgens heeft het onophoudelijk geregend dus het leek ons verstandiger om dit een dagje uit te stellen. ´s middags klaarde het op en hebben we door de stad geslenterd. ´s Avonds hebben cocktails gedronken, elk 2 voor een totaalbedrag onder de 3 euro. Afzetters. De volgende dag hebben we wel ons vulkaanplan ten uitvoer gebracht. Eerst de bus ons af laten zetten aan de snelweg. Vervolgens een paar kilometer lopen naar de ingang van het park. Daar konden we mee, tegen betaling, met een oude legertruck de vulkaan op. Het was een steile tocht, op sommige stukken zelf een èrg steile tocht. Boven hebben we een 2,5 uur durende hike gemaakt langs fumaroles (gaten in de grond die stoom uitblazen) en met mooie vergezichten. Daarna de omgekeerde weg terug. Het was een leuke dag.
´s Ochtends vroeg opgestaan om naar Masaya te gaan. Hier moesten we een heel eind lopen met onze backpacks naar het centrum en nog verder naar ons hostel. Na opgefrist te zijn hebben we de bus naar Laguna de Apoyo gepakt. Dit is een meer dat tussen de bergen begroeid met regenwoud, ligt. De bus dropte ons in een dorpje waarvandaan het nog 1,5 km bergafwaarts lopen zou zijn volgens de lonely planet. In een aardig hoog tempo hebben wij er toch zeker een half uur over gedaan dus daar zaten ze mooi mis. Het meer was heerlijk, bijna te warm. Het was zo helder dat je de afzonderlijke stenen kon zien op een diepte waar Eric niet meer heen kon zwemmen, zeker 6 meter dus. Hier hebben we ook gegeten omdat we er ´s avonds geen tijd meer voor zouden hebben omdat we een nighttour naar volcan Masaya hadden geboekt.
Toen we terug wilden bleken ons door de lonely planet beloofde taxi in geen velden of wege te bekennen. De eerstvolgende mogelijkheid om te vertrekken was om half 5. Voor ons geen optie want dan zouden we bij het park Masaya moeten zijn. Lopen dus, terug naar het dorp. Gelukkig konden we halverwege mee liften achter in een truck. In het dorpje een taxi gevonden die ons afzette bij ons Hostel. 5 minuten later stonden we omgekleed weer buiten en namen we de taxi naar de ingang van het park. Precies op tijd gehaald. Mooi.
De night tour was erg gaaf. Volcan Masaya is één van de actiefste in Nicaragua en zag er ook uit als een echte vulkaan, compleet met krater, gassen en gerommel. Na 10 minuten bij de rand voelden je longen alsof je een heel pakje zware shag gerookt hebt (denken we) door alle gassen die opstijgen. In de wand van de krater nestelen een bepaald soort papegaaien en terwijl alles bezwijkt onder de gassen (beton, hout) gedeien de papegaaien er prima. Daarna zijn we naar een uitzichtspunt gelopen, ook mooi. Toen het begon te schemeren gingen we richting de grotten. De eerste grot liepen we in tot ongeveer 40m diepte. Hier kwamen we af en toe een vleermuis tegen. Bij de volgende grot echter kwamen ze er met honderden/duizenden tegelijk uitvliegen. Supergaaf. Daarna terug naar de krater, maar door alle gassen was er geen magma te zien, zelfs niet de gloed. Dat moeten we dus nog maar eens bekijken bij een andere vulkaan.
Vanmorgen hebben we vroeg de bus naar Leon gepakt. We hebben de rest van de dag om het stadje te verkennen, maar omdat het zo warm is hebben we de middaguren maar gespendeerd bij het zwembadje dat ons hostel heeft (zulke luxe hebben we zelden).