Buenas!

In Leon zijn we nog `s ochtends vroeg gaan sandboarden van de Cerro negro, de zwarte vulkaan. Dit is inderdaad een (inactieve) vulkaan waarop helemaal niets groeit en alle stenen zwart zijn. Dat is dus bloedheet om te beklimmen, zeker met een board op je rug! Maar we werden bovenop beloond met prachtige uitzichten van de omgev ing en de krater van de vulkaan. De afdaling, het boarden viel helaas wel tegen, na het aantrekken van knie- en elleboogbeschermers en aantrekken van een heel pak bekeken we de supersteile afdaling en begon de adrenaline te stromen. Goed geluisterd naar hoe we moesten remmen, dat leek erg belangrijk namelijk, bleek uiteindelijk dat we beter ons best moesten doen om vooruit te komen dan om te remmen.. Helaas zijn de foto`s en filmpje ervan verloren gegaan door 1 van de toekomstige avonturen. Na een welverdiende douche (overal zat zand van het boarden en de zeer onverantwoordelijke motorreis heen en terug) de moed verzameld om in de verzengende hitte verder te reizen naar Esteli. Helaas moesten we bij de busterminal een uur wachten op de bus, gelukkig(dachten we toen) bleek de bus een minivan te zijn, geschikt voor 16 personen. Dat viel toch weer tegen toen er na een behoorlijke creatieve aanpak van de chauffeur toch 23 mensen ‘ in bleken te passen’.. Toen het vervolgens begon te regenen gingen alle raampjes dicht en bevonden we ons in een soort sauna waarbij niemand, incl de chauffeur, nog naar buiten kon kijken.

Toch hebben we Esteli in de stromende regen weten te bereiken en daar aangekomen bleek het hostel van onze keus alleen nog 2 dormbeds te hebben. Ach voor 1 nachtje kan dat best dachten we, naar de stromende regen buiten kijkend. Dat was ook een ‘eens-maar-nooit-weer’ ervaring, want gedurende de nacht kwamen er een stel feestende Amerikanen binnen die onderin Belinda`s stapelbed iets anders gingen doen dan slapen.. Gelukkig hadden we de dag erna een heerlijke schone eigen kamer. Die dag gingen we na een goed ontbijt met yoghurt en cornflakes (zeldzaam) op de fiets de waterval daar bekijken. De tocht was uitdagend maar mooi en de waterval prachtig, totdat bleek dat gedurende de 10 minuten dat we even met onze rug naar onze tas zaten (die 1 meter achter ons stond op een droge plek) deze gejat werd. Laten we dit omschrijven als uIteraard bijzonder vervelend! Gedoe in het politiekantoor, mails met de verzekering en vodafone volgden en een paar dagen waarbij we allebei niet al te happy waren. Gelukkig zijn we inmiddels over het rotgevoel heen en had het veel erger kunnen zijn; we zijn alleen fotos van 2 dagen kwijt, er zaten geen bankpassen in en er werd geen geweld gepleegd..

Hierna zijn we doorgereisd naar Somoto, een slaperige suffe stad, om daar de volgende dag de Canyon te bekijken, dit deden we met een gids al lopend, zwemmend/drijfend en van een 8mtr hoge rots springend. Een gave tocht! Meteen die dag doorgereisd naar Honduras, waar weer de nodige bussen bij kwamen kijken en een grensovergang in de regen. In een cowboy-achtig stadje moeten overnachten omdat we niet verder konden reizen (te laat) en daar voor het eerst tv gekeken. Het was heerlijk om uitgeput op je bed te ploffen en gewoon engelstalig naar Jamie Olliver te kunnen kijken!

De dag hierna doorgereisd naar een hostel en tevens een brouwerij aan het Yoyoa meer. Daar onszelf, na een uitermate lange reisdag waarbij we zelfs zonder bezine kwamen te staan, op een versgebrouwen biertje getrakteerd. De volgende dag vroeg op voor een vogeltour over het befaamde meer met onze britse gids. Daar een rustgevende tocht gemaakt over het mooie stille meer en inderdaad heel veel vogels gezien, voornamelijk watervogels. Malcolm was erg enthousiast en vertelde vol overgave, hij heeft ons zelfs de 38 vogelnamen lange lijst gemaild met de vogels die we hebben gezien. Hierna zijn we een 43 meter hoge waterval in de buurt gaan bekijken die we nog net konden zien voordat er gigantische onweersbui losbarstte. Het knalde daar op een gegeven moment zo hard dat iedereen opschrok en onze trommelvliezen trilden.. Na een nat ritje achter op iemands truck, een bus en een tuk-tuk kwamen we weer aan op de brouwerij. De rest van de dag/avond geschuild voor de regen op het gezellige terras en spelletjes gedaan, met mensen gekletst en bier (met vanilla-ijs) gedronken.

Hierop volgde weer een lange reis naar het eiland Utila aan de caribische kust. Helaas kwamen we daar echter niet aan die dag omdat we op 10 minuten na de boot misten. Met ons nog een Britse en een Australische. Dus gevieren een hostel gezocht en gevonden en samen gekookt. Gedurende de avond volgden er nog meer mensen die de boot niet meer gehaald hadden en een gezellige avond met veel rum-cola volgde.

De volgende dag op naar de boot die natuurlijk vandaag wel een uur te laat vertrok. Na een onprettige bootreis (lang leve de reistabletten) eindelijk op Utila aangekomen. Dit is een schitterend caribisch eiland met parelwitte stranden, een super heldere azuurblauwe zee, huizen op palen en de bijbehorende afro-amerikanen met hun accent. Er wordt hier meer engels dan spaans gesproken en het is hier bloedheet! Toen op zoek naar een duikschool/hostel. Na een paar uur hadden we een geschikte gevonden waar Eric zijn 3,5 dag durende Paddi open water kan halen en een fijne hotelkamer vlakbij het strand voor Belinda. We ontmoeten elkaar voor de lunch en het avondeten en gaan `s avonds vaak wat drinken met eric`s duikgenoten op het terras van de duikschool of in 1 van de bars op het eiland. Ook kan je hier heerlijk aan/boven het water eten bij 1 van de vele restaurantjes. Eric rond op het moment zijn laatste ‘fun-dive’ af en morgen besteden we een dagje samen op dit prachtige eiland. Schijnbaar is de mangrove ook mooi om te zien en zijn er mooie grotten.

We hebben weer onze zin om te reizen terug gekregen op dit relaxte eiland en zien ernaar uit om de komende weken wat meer cultuur te gaan beleven in de Mayatempels in Honduras, Guatemala en Mexico!

Tot het volgende verhaal!